Eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
17 ağustos 1999 | 14 sene önce insanların karanlığa gömüldüğü gün.
bir kaşık keder; buz gibi, boğuk, eskide kalmış, hesabı sorulmamış.
- sesimi duyan var mı?
+ hâlâ yok ki. hâlâ!
Bir daha böyle büyük acılar yaşamayız inşallah...
17 ağustos 1999 da İzmitte idim.yaş 13.Çocuğuz tabi birşey anlamadık.Hatırladığım şeyler;
çimlerin dalgalanan bayrak gibi olması.apartmanın kavak ağacı gibi sallanması ve 2-3 gün boyunca oluşan depremler... Yıkık evleri beni ankaradan almaya gelen annem babamla yolda gördüm.
Deprem sonrasın da yaradılışı insan olan ama insanlık dan gram almamış yaratıkların yaptıklarını da unutmadım... ölüleri soyan bu şerefsizler de bu deprem gibi tarihe geçti.
Adapazarındaki dayımlar da depremde evlerini kaybettiler, Yalovadaki teyzem de depremin en fena vurduğu yerde evini kaybetti, çok şanslıyız ki can kaybımız yok. Bu bayram Yalovadaydım, merkezde TEDAŞ binasının çevresi IXI şeklinde çelik konstrüksüyonlarla çevrelenmişti, bazı binalarda çatlak bile yok iken kimisi darmadumanmış depremde, binadan ziyade insan kalitesi ön plana çıkar bazen...
Bu site, içeriği kişiselleştirmek, deneyiminize uyarlamak ve kayıt olmanız durumunda giriş yapmanızı sağlamak için yasal düzenlemelere uygun çerezler (cookies) kullanır.
Bu siteyi kullanmaya devam ederek, çerez kullanımına izin veriyorsunuz.