- Katılım
- 19 Ara 2007
- Mesajlar
- 20,554
- Tepkime puanı
- 273
- Puanları
- 83
Hayatta en çok özlem duyduğum şey, sabah olunca odaya güneş ışıklarının/en azından gün ışığının girmesidir. Bekarken (aşırı güneş yüzünden) annem erkenden kalkar kalın perdeleri açar, güneşlikleri çekerdi. Evlendim ilk oturduğumuz ev de, sonradan aldığımız ev de alt kattı (üstelik cadde üzerindeydi) ve 5 metre sonra diğer apartman başladığı için yatak odasının perdeleri 7x24 tüm gün sıkı sıkıya kapalı olurdu. Şimdiki ev 4. kat ama durum gene aynı (karşı daire ile aramız 4-5 metre anca) En güzeli köy yerinde, diğer evlerden uzakta, büyük bir avlunun içinde iki katlı bir ev olacak, alt katı garaj üstü ev, istediğin cephede otur, tadından yenmez valla. Önceden evlerimiz öyle değil miydi? Oturma odası kışın başka cephede , yazın başka cephede olurdu.