Yolun başında yaşaman sonrasının tesellisi olsun. Ben ve eminim benim gibi nice insanlar vardır, aylar yıllar beraber olupta, birçok paylaşımdan sonra ayrılan. Ama doğru insan bir gün muhakkak karşına çıkar. ve eminimki o seni senin onu sevdiğinden daha çok sever.
size bir aşk hikayesi anlatayım da dinleyin....
sene 2003 Eylül ...yeni öğretmen olmuşum ,tayinmin çıktıgı okula gittim.orada bir peri ile tanıştım su kadar berrak ay kadar temizdi.Ve birlikte olmaya başladık herşey çok güzeldi ,onunla 24 saat yetmiyordu..Birçok zorlukları beraberce aştık beraber güldük beraber ağladık ..2005 e kadar sürdü bu sonra bu güzel mutluluk askerlik nedeniyle bozuldu ikimizde korkunç bir kabusun içindeydik sanki ayrı geçen her saniye içimden bir parçamı koparıyordu ,çok özlüyordum.Tayinim Hakkari ye çıktı ve Astegmen öğretmen olarak gittim.bulunduğum yer irana 20 kilometeydi,birbir güçlük,terör belası ve doğa şartları ile uğraşıyorduk.bu 12 ay nasıl geçer diyordum..bazen kafama esiyordu ,hava alanı kapalı olduğu için kara yolu ile tam 32 saat evet yanlış görmediniz 32 saat te istanbul a onu görmeye gidiyordum...yollar karlı ,terör var ve üstelik izinsiz gidiyordum...istanbulda 5-6 saat onu görüp sonra tekrar yola çıkıyordum..benim için o dünyanın en özel insanıydı...ama şu var o da beni çok seviyordu bunu gözlerinden anlayabiliyordum.o da benim için çok fedakarlık yaptı...rüya gibi bir aşk tı bizimkisi..geçmez dediğim 12 geçti ve nihayet istanbula döndüm birbirimizin değerini daha iyi anlamıştık..çok mutluyduk,evlenmeye karar vermiştik ve herşey onun üzerine kuruluyordu...ama maalesef beklenmeyen bişey oldu ..Annesinin rahatsızlığı nedeniyle O başka bir şehire gitmek zorunda kaldı..onu çok iyi anlıyordum annesiydi sonuçta gitmek zorundaydı....Ona ne kadar yalvarsamda gitme desemde gitti...ve herşey bu didişle birlikte başladı ikimizde biribirimizi çok özlediğimizden en ufak bişeyde bile tartışıyorduk,bazen ben onu bazende o beni kırıyordu..
bir süre ilişkimize ara veremek istedik..Sonra o'' ben seni artık mutlu edemem sana bu kötülüğü yapamam dedi'',hayatımda sadece annem olacak başlası olamaz dedi,o hastalıkla pençeleşirken ben gelinlik giyemem dedi...bende ona ben seni beklerim hayatıma kimseyi sokmam diye söz verdim..uzun bir süre görüşmedik.içimdeki özlem gididide büyüyor onu çok özlüyordum..ama diyordum kendi kendime biraz zaman tanımalıyım ona kafasını toplasın diyrdum..
Ona çok güvendiğim için bende onun yüzünü kara çıkarmamaya çalışıordum.acısına ortak olmuştum.Annesi orada zor durumdayken ben burada nasıl eğlenebilirim diyordum kendime.ve geceleri dışarı çıkmıyordum.işten çıkınca kafamı öne eğip doğru evime gidiyordum.Sanki birisiyele göz göze gelsem onu üzecekmişim,incitecekmişim gibi geliyordu.çevreden soyutlamıştım kendimi...
zaman akıp geçti ve en sonunda dayamadım aradım...şunu öğrendim BANA SÖZ VEREN HAYATIMDA KİMSE OLAMAZ BENİM İÇİN EN ÖZEL SENSİN DİYEN,GÜVENDİĞİM İNSANIN HAYATINA BAŞKA BİRİ GİRMİŞTİ...bozağıma bişey takıldı,midem bulandı,gözlerim sanki bişey görmüyordu..
haketmedim...üzgünüm ama çaresiz değilim.
onun için sende zamana bırak herşeyi..bn öyle yaptım.haaa zaman neyi gösterir bilemiyorum hala özlüyorum ama yapacak başka bişey de yok..
:good: 
