- Katılım
- 19 Tem 2007
- Mesajlar
- 1,838
- Tepkime puanı
- 0
- Puanları
- 0
- Yaş
- 51
Oncelikle hemen soyliyeyim, oyle tuningti ,fikraydi, Opel di,falandi filandi gibi bir konu icin yazmiyorum.
Lafi fazla uzatmayayim. Daha evelde yazdigim gibi firsat buldukca internetten unicef e falan kredi kartiyla yardimda bulunuyordum. Ama hala vicdanim rahat degildi. (Afedersiniz) kicimi koltuktan kaldirmadan internetten bir sayfaya girip, 15-20 haneli kart kodumu girip cerez parama harcadigim kadar bir parayi onlara gondermemin yeterli olmadigi hissediyordum.
Sonuc olarak gecen hafta kimsesiz cocuklarin yasadigi yuvaya gittim. Konustum, ihtiyaclarini ogrendim. Ilac, oyuncak goturduk. Calistigim fabrikada 20 kadar gonullu topladim, boya, badana vs tamiratlarini yapacagiz.
Son iki gundur is cikisi ugruyorum. Ilk gun uzaktan kumandali arabalar aldim goturdum, bugun cukulata falan filan. Ve emin olun hayatta hic hissetmedigim kadar " Insan " hissettim kendimi. Cebimdeki son kurusa kadar harcadim ama onlarin gozundeki o mutluluk isigi , uzrime atlayip boynuma sarilmalari herseye degdi.
Sizden ricam, unutmayin o cocuklari !Haftada bir, ayda birde olsa bir gidin, bir baslarini oksayin, iki cukulata hediye edin ve yasarken cenneti gormek neymis anlayacaksiniz ! Hepimizin cocuklari var. Hepimiz onlar icin canimizi vermeye haziriz. Ama her cocuk bizim cocugumuz kadar sansli degil. Kisacik bir sure icin bile olsa, o kucuklerede tattirin o mutlulugu !
Cok duygu somurusu gibi oldu, kusura bakmayin. Eger yazmasaydim, bu gece rahat uyuyamazdim.
Daha detayli bilgileri internetten bulabilirsiniz. Ben sizin icin bir tanesini buldum : http://www.shcek.gov.tr/default.asp
Lafi fazla uzatmayayim. Daha evelde yazdigim gibi firsat buldukca internetten unicef e falan kredi kartiyla yardimda bulunuyordum. Ama hala vicdanim rahat degildi. (Afedersiniz) kicimi koltuktan kaldirmadan internetten bir sayfaya girip, 15-20 haneli kart kodumu girip cerez parama harcadigim kadar bir parayi onlara gondermemin yeterli olmadigi hissediyordum.
Sonuc olarak gecen hafta kimsesiz cocuklarin yasadigi yuvaya gittim. Konustum, ihtiyaclarini ogrendim. Ilac, oyuncak goturduk. Calistigim fabrikada 20 kadar gonullu topladim, boya, badana vs tamiratlarini yapacagiz.
Son iki gundur is cikisi ugruyorum. Ilk gun uzaktan kumandali arabalar aldim goturdum, bugun cukulata falan filan. Ve emin olun hayatta hic hissetmedigim kadar " Insan " hissettim kendimi. Cebimdeki son kurusa kadar harcadim ama onlarin gozundeki o mutluluk isigi , uzrime atlayip boynuma sarilmalari herseye degdi.
Sizden ricam, unutmayin o cocuklari !Haftada bir, ayda birde olsa bir gidin, bir baslarini oksayin, iki cukulata hediye edin ve yasarken cenneti gormek neymis anlayacaksiniz ! Hepimizin cocuklari var. Hepimiz onlar icin canimizi vermeye haziriz. Ama her cocuk bizim cocugumuz kadar sansli degil. Kisacik bir sure icin bile olsa, o kucuklerede tattirin o mutlulugu !
Cok duygu somurusu gibi oldu, kusura bakmayin. Eger yazmasaydim, bu gece rahat uyuyamazdim.
Daha detayli bilgileri internetten bulabilirsiniz. Ben sizin icin bir tanesini buldum : http://www.shcek.gov.tr/default.asp
