Alıntıdır arkadaşlar.. Okurken içim ürperdi :sorry: Sİzlerle paylaşmak istedim.. Sonuna kadar okursanız sevinirim 
Aslında hepimizin hayatı roman gibi benim hayatımda öyle acıklı bir roman yaşadıklarımı düşünüp durmam pisikolojimi bozdu artık uzman yardımı alıyorum eee yaşadıklarım hiçte kolay atlatılacak şeyler değildi kabına sığmayan yaramazmı yaramaz bir çocuktum her gün eve en az 3-4 şikayet gelirdi büyüdüğüm zamanlarda pek farklı değildim zaten insanlara sürekli yardım ederdim evden yiyecekleri toplar olmayan insanlara dağıtırdım bir keresinde çadır kurmuş çingenelere evdeki yorganı vermiştim yeni bebekleri olmuştu ve bebek üşüyordu sonra okuldan 5 çocuğu mağzaya götürdüm babamın hesabına yazdırıp onlara kaban aldım küçük yerlerde işler böyle yürürdü bundan 32 yıl öce yani benim çocukluğumda herkes birbirini tanırdı selam götürsen ev bile alırdın bu mutluluk ben liseyi bitirene kadar anca sürdü kız kardeşimi kaybettik bu benim yaşadığım ilk acıydı tarifi mümküm değil insan öyle çağresiz kalıyorki paraşütsüz uçaktan atlamak gibi tere çakılmak uzun sürmüyor ne çakılış ama birdaha kalkıp yürüye miyor insan bedeninden parça kaybediyorsun sanki aradan 6 ay geçmişti zavallı babam bu acıya yorgun kalbi fazla dayanamadı onuda kaybettik annem sığındığım koca limanım yıkılmıştı ama bize sahip çıkmak adına dimdik ayakta görünüyordu kocaman bir çınar ağacına benziyordu kendini içten içten harap ediyordu biz kardeşler ve annem okyanusta bir tahta parçasına tutun muş gibi bir birimizi kucakladık ayaklarımızın altından yine kaydı bastığımız toprak kötü kader ağlarını örmeye devam ediyordu büyük acı gelmekte gecikmedi ablam göğüs kanseri olmuştu ve tedavi için geç kalınmıştı o aramızda misafirdi çok az kalacak bir misafir günlerinin sayılı olduğunu bilmiyordu annemde bilmiyordu bir insanın yüzüne gülerek bakarken onun her an gideceğini bilmek ne acıdır bilemezsiniz umarım hiç öğrenmezsiniz geceleri salonda kanepede yatıyordum o zamanlar çalışmıyordum kalkıp kalkıp ablama bakmak için salonda yatıyordum tuvalete kalktığınıda görüp yardım etmek için gece rüyamda köyümüzdeki caminin avlusunda kurban kesiyoruz ablam geliyor ben bu kurbanı kurbanı keskestirmem diyor sabah anneme rüyamı anlatınca akşam namazda ablan iyileşirse köyün camisinde kurban kesip dağıtırım diye adak yapmıştım sen nasıl gördün rüyanda diye hayretler içinde kaldı 3 gün sonrada ablamı kaybettik bunları yazarken bile gözyaşlarımı tutamıyorum zavallı annem canım kınalı kuzum bir daha düzelemedi artık çok hastaydı bıi anda şeker ve tansiyon hastası olmuştu bende fazla dayanamadım 24 yaşında menapoza girmiştim ve tansiyon ilacı kullanmaya başlamıştım evde annem ağbim ve ablam kalmıştık yıllar geçmeye devam etti ağbim arkasından ablam evlenip gittiler annemle ikimiz baş başa kalmıştık roller değişmiş annem benim bebeğim olmuştu birbirimizin ayrılmaz parçası gibiydik bazı geceler uyurken elimi tutar bırakmazdı yıllar su gibi geçiyordu cocukken yaşadıklarımın dışında kendi hayatım hiç olmadı acılar tekrar başladı ağbim trafik kazası geçirdi eşini ve oğlunu kaybetti kendisi ölümlerden döndü yine yıklılmıştık içim param parça olmuştu artık isyan ediyordum ölmek istiyordum dayanamıyordum o hala diyen minicik bedenin toprak oluşuna annem çok hastaoldu hastahanelerden çıkamaz olmuştuk yoğun bakımda bile bensiz kalmıyordu o kimseyi sokmadıkları yoğun bakıma önlük giydirip benide aldılar çünki annen bensiz ilaç dahil hiç bir şey yiyip içmiyordu 2 yıl önce onu kaybettim yapa yalnız kalmıştım kiş günü elektrikli battaniyeyle yatağı ısıtırken uyumuşum birden yüzümde yumuşacık bir kanat hissettim elimi salladım kelebek kanadı gibi bir şeye çarptı annem bana sesleniyordu hemen uyandım yatak ve pijamalarım fanilam ütüden yanmış gibi yanmıştı annem beni mutlak bir yanarak ölümden kurtarmıştı..
Arkadaşlar, aramızdan ayrılan tüm annelere Allah rahmet eğlesin.. Mekanları cennet olsun inşallah..
Aslında hepimizin hayatı roman gibi benim hayatımda öyle acıklı bir roman yaşadıklarımı düşünüp durmam pisikolojimi bozdu artık uzman yardımı alıyorum eee yaşadıklarım hiçte kolay atlatılacak şeyler değildi kabına sığmayan yaramazmı yaramaz bir çocuktum her gün eve en az 3-4 şikayet gelirdi büyüdüğüm zamanlarda pek farklı değildim zaten insanlara sürekli yardım ederdim evden yiyecekleri toplar olmayan insanlara dağıtırdım bir keresinde çadır kurmuş çingenelere evdeki yorganı vermiştim yeni bebekleri olmuştu ve bebek üşüyordu sonra okuldan 5 çocuğu mağzaya götürdüm babamın hesabına yazdırıp onlara kaban aldım küçük yerlerde işler böyle yürürdü bundan 32 yıl öce yani benim çocukluğumda herkes birbirini tanırdı selam götürsen ev bile alırdın bu mutluluk ben liseyi bitirene kadar anca sürdü kız kardeşimi kaybettik bu benim yaşadığım ilk acıydı tarifi mümküm değil insan öyle çağresiz kalıyorki paraşütsüz uçaktan atlamak gibi tere çakılmak uzun sürmüyor ne çakılış ama birdaha kalkıp yürüye miyor insan bedeninden parça kaybediyorsun sanki aradan 6 ay geçmişti zavallı babam bu acıya yorgun kalbi fazla dayanamadı onuda kaybettik annem sığındığım koca limanım yıkılmıştı ama bize sahip çıkmak adına dimdik ayakta görünüyordu kocaman bir çınar ağacına benziyordu kendini içten içten harap ediyordu biz kardeşler ve annem okyanusta bir tahta parçasına tutun muş gibi bir birimizi kucakladık ayaklarımızın altından yine kaydı bastığımız toprak kötü kader ağlarını örmeye devam ediyordu büyük acı gelmekte gecikmedi ablam göğüs kanseri olmuştu ve tedavi için geç kalınmıştı o aramızda misafirdi çok az kalacak bir misafir günlerinin sayılı olduğunu bilmiyordu annemde bilmiyordu bir insanın yüzüne gülerek bakarken onun her an gideceğini bilmek ne acıdır bilemezsiniz umarım hiç öğrenmezsiniz geceleri salonda kanepede yatıyordum o zamanlar çalışmıyordum kalkıp kalkıp ablama bakmak için salonda yatıyordum tuvalete kalktığınıda görüp yardım etmek için gece rüyamda köyümüzdeki caminin avlusunda kurban kesiyoruz ablam geliyor ben bu kurbanı kurbanı keskestirmem diyor sabah anneme rüyamı anlatınca akşam namazda ablan iyileşirse köyün camisinde kurban kesip dağıtırım diye adak yapmıştım sen nasıl gördün rüyanda diye hayretler içinde kaldı 3 gün sonrada ablamı kaybettik bunları yazarken bile gözyaşlarımı tutamıyorum zavallı annem canım kınalı kuzum bir daha düzelemedi artık çok hastaydı bıi anda şeker ve tansiyon hastası olmuştu bende fazla dayanamadım 24 yaşında menapoza girmiştim ve tansiyon ilacı kullanmaya başlamıştım evde annem ağbim ve ablam kalmıştık yıllar geçmeye devam etti ağbim arkasından ablam evlenip gittiler annemle ikimiz baş başa kalmıştık roller değişmiş annem benim bebeğim olmuştu birbirimizin ayrılmaz parçası gibiydik bazı geceler uyurken elimi tutar bırakmazdı yıllar su gibi geçiyordu cocukken yaşadıklarımın dışında kendi hayatım hiç olmadı acılar tekrar başladı ağbim trafik kazası geçirdi eşini ve oğlunu kaybetti kendisi ölümlerden döndü yine yıklılmıştık içim param parça olmuştu artık isyan ediyordum ölmek istiyordum dayanamıyordum o hala diyen minicik bedenin toprak oluşuna annem çok hastaoldu hastahanelerden çıkamaz olmuştuk yoğun bakımda bile bensiz kalmıyordu o kimseyi sokmadıkları yoğun bakıma önlük giydirip benide aldılar çünki annen bensiz ilaç dahil hiç bir şey yiyip içmiyordu 2 yıl önce onu kaybettim yapa yalnız kalmıştım kiş günü elektrikli battaniyeyle yatağı ısıtırken uyumuşum birden yüzümde yumuşacık bir kanat hissettim elimi salladım kelebek kanadı gibi bir şeye çarptı annem bana sesleniyordu hemen uyandım yatak ve pijamalarım fanilam ütüden yanmış gibi yanmıştı annem beni mutlak bir yanarak ölümden kurtarmıştı..
Arkadaşlar, aramızdan ayrılan tüm annelere Allah rahmet eğlesin.. Mekanları cennet olsun inşallah..
